SEThorian.net

Steven’s verbouwing: de trapkast

Een gegeven voor mij in een Nederlandse woning met meer dan één verdieping is dat deze altijd een trapkast bevat. Natuurlijk is dit niet altijd zo, maar dat is wat ik gewend ben. Alle woningen waarin ik heb gewoond hebben er één gehad en als je een woning bouwt met een dichte trap kan ik me niet voorstellen dat je de trapkast overslaat. Toch is dat wat er tijdens de bouw van mijn woning is gebeurd; de mensen die de woning hebben laten bouwen vonden het mooier een open haard met muur vullende ombouw te hebben dan een functionele trapkast te bouwen. Waarom zou je immers je sperziebonen, sinaasappelsap en stofzuiger makkelijk willen opbergen als je ook dingen kunt verbranden? Voor mij onacceptabel, dus was het één van de eerste dingen die ik had gepland om te bouwen.

Vervolgens gaan we even terug naar een vorige blogpost, en wel De schoorsteen, de vloer, zijn verwarming en de kat. Hierin kwam al naar voren dat de basis van de muurvullende open haard gemaakt was van gewapend beton. Degene die dit hadden gebouwd hechte waarde aan consistentie. In principe ben ik hier ook van, alleen betekende het in dit geval dat de gewapend betonnen basis helemaal doorging tot onder de laatste tree van de trap. De bouwvakker welke al dagen met steeds grotere en zwaardere breekhamers werkte, was na drie dagen slopend werk toch wel een beetje de wanhoop nabij en deed mij een voorstel: Hij zou stoppen tot zo ver mogelijk onder de trap en dan zou ik een wandje plaatsen van gipslaten welke vervolgens gratis gestukt zou worden met de rest van de woonkamermuur. Een redelijk compromis, want wat zou ik nou onder die laatste treden zetten?

Hierna, met de keuken, vloer en open haard verwijderd, werd de nieuwe dekvloer gestort. Nadat deze was gedroogd heb ik met haast het voorzetmuurtje geplaatst want de stukadoor kwam de volgende ochtend. Veel tot mijn tevredenheid lukte het me het muurtje tegen exact dezelfde hoek te plaatsen als de tree erboven waardoor het, na het stuken, één doorlopende muur lijkt, alsof het altijd al zo de bedoeling is geweest.

Nadat het stukwerk was gedroogd ben ik begonnen met het metselen van de muur. Dit is gedaan met 10 centimeter dikke cellenbetonblokken. (7 Centimeter is de norm voor niet steunende binnenwanden, maar aangezien ik veel gewicht aan de muur wil laten hangen, vond ik de dikkere blokken een fijn idee.) Het metselen is, als je het eenmaal doorhebt, niet zo ingewikkeld. Het is net een beetje als spelen met lego, alleen nu smeer je er lijm tussen en let je goed op dat je nieuwe muur netjes waterpas is.

Het moeilijkste was zonder twijfel het deurkozijn dat er tussen moest; volgens de instructies van het deurkozijn (gewoon een bouwpakket), moest het kozijn al eerst in elkaar worden gezet en kaarsrecht worden neergezet. Hier omheen moest dan worden gemetseld. Een kozijn op zichzelf laten staan, aan alle kanten waterpas, hier omheen werken zonder er tegenaan te stoten was een uitdaging. Zoals je wellicht kunt voorstellen komt hier wat stoten en gevloek bij kijken, gevolgd door het kozijn zorgvuldig en geduldig opnieuw juist af te stellen. Deze stap herhaalde zichzelf meerdere malen. Met veel geduld en zorgvuldig werken stond de muur uiteindelijk. Dit bleek bijzonder handig, want toen we verhuisde konden een flink deel van de verhuisdozen meteen in de gloednieuwe kast gezet worden.

In de maanden na de verhuizing heb ik me bezig gehouden met vele klussen en één hiervan was het afmaken van het deurgat. Bestaande uit het bouwen van een gipsplaten stuk muur voor boven de deur en het plaatsen van de deur zelf. Notitie voor de mensen die zelf deurkozijnen en deuren gaan plaatsen: Als je de kozijndelen in elkaar timmert en je houdt een centimeter ruimte over dat echt niet verder in de andere getimmert wilt worden ook al zegt de handleiding van wel, doe jezelf een plezier en timmer met zoveel mogelijk geweld dat ding erin. Ik deed dat niet met als gevolg dat de binnendeur, een standaardmaat, een centimeter te smal bleek. (Beter gezegd: mijn kozijn was een centimeter te breed.) De oplossing was of het loshalen en opnieuw bouwen van het kozijn of een houten latje van een centimeter dik bevestigen aan de deur. Ik heb gekozen voor de tweede oplossing.

Het enige wat me nu nog rest is de deur in de lak te zetten. Vroeger of later doe ik dit wel hoor. Écht waar!

Link 28 December 2016 17:46

Steven's verbouwing: de keuken (deel 2)

Mijn vorige blogpost over de keuken stamt alweer uit oktober vorig jaar. Dat is alweer negen maanden geleden en je zou verwachten – en hopen – dat we ondertussen toch wel een keuken hebben. Die hebben we. Allang. Alleen wilde ik pas een berichtje plaatsen als de tegels er ook op zaten en dat liet op zich wachten. Ik wilde graag zelf tegelen, alleen waren er constant belangrijkere klussen om op te pakken. Na maanden van spetters en nat stukwerk had ik er eindelijk genoeg van en heb ik een tegelzetter laten komen in plaats van het zelf te leren. Ik had het veel eerder moeten doen, want de man was in een dagje klaar en het kostte eigenlijk helemaal niet zoveel. Plus, John Williams met een cameraploeg op je werk en een snotterende vriendin thuis wil je ook niet.

 

In oktober berichtte ik dat de oude keuken was verwijderd, het leiding- en elektrawerk was gedaan, een voorzetwand geplaatst op een onchristelijk tijdstip en de muren waren gestuukt. Sindsdien is er veel gebeurd. Een klein weekje na het plaatsen van die blogpost is de keuken afgeleverd en gemonteerd. Niet door mij zelf, want de montage zat bij de prijs inbegrepen. (Nouja, ze noemen de montage gratis, maar als je het zelf doet is zo’n keuken toch opeens goedkoper.) Erg fijn, want ik had geen behoefte zelf de kastjes waterpas te stellen. Achteraf een zeer wijs besluit; ik had al tijd tekort en de monteur was in één dagje hard werken klaar. Tegen die snelheid kan ik niet op!

Zoals op de foto’s is te zien hebben we gekozen voor een parallelkeuken. Aan de rechtermuur is het aanrechtblad bevestigd met daarin een vijfpits gaskookplaat, veel tot Sharon’s plezier. Aangezien ik van bakken hou, heb ik ook gekozen voor een extra lang aanrechtblad. Verder zijn aan deze kant ook nog de brede bestek-la, twee pannenlades, de vaatwasser (heel belangrijk!) en zes keukenkastjes.

Aan de linkermuur staan de hoge kasten. Hierin zitten de koelvriescombinatie, de oven, de magnetron en nog eens twee kastjes.

Al met al is de keuken een hele grote vooruitgang met het kleine keukentje van onze vorige woning. In de vorige woning hadden we altijd te weinig aanrechtruimte, puilde de keukenkastjes uit en moest er altijd wel iets met de hand worden af gewassen en keek dit je aan, terwijl het je aanrechtblad in beslag nam. Nu hebben we de luxe dat we zoveel opbergruimte hebben dat we eigenlijk nog geen eens de moeite hebben hoeven doen alles goed in te delen, want het past toch wel. Daar moet overigens nog wel wat aan gebeuren, want je maatbeker vinden blijft lastig. (‘In wélk kastje staat ie nou?’)

En zo hebben we dus maanden gezeten, totdat vorige maand de tegelzetter langs kwam om alles af te tegelen. Met een dagje was de man klaar en zag mijn keuken er meteen af uit.

Is de keuken nu af? Voor nu wel, ja. Toen we de keuken kochten wou Sharon graag een apothekerskastje, alleen konden we dit niet veroorloven. Ook ben ik nog niet helemaal tevreden met hoe de vuilnisbakken zijn weggewerkt (ze staan nu in een hoekje) en moet ik de gordijnen nog vervangen voor een rolgordijn. Dus wellicht dat ik in de toekomst nog een postje maak met een klein hobbyprojectje, maar voor nu zijn we hiermee klaar. Nouja, ik zal het rolgordijn binnenkort nog even doen, anders komt John wellicht me toch nog opzoeken...

 

Link 12 July 2015 2:24